Podgrzewanie płaszczyznowe

Co raz częściej przy projektowaniu c.o. wspomina się o ochronie środowiska. Ponieważ struktury ekologiczne funkcjonują na znacząco zimniejszych temperaturach, wymienniki ciepła powinny zabrać znaczne płaszczyzny. Najpopularniejszym systemem jest ogrzewanie podłogowe. Składa się z schematu rur z materiału PE ułożonych bezpośrednio pod parkietem lub w wylewce. Prawie nie powoduje ruchów kurzu, wobec powyższego jest korzystne dla samopoczucia. W porównaniu do grzejnikowego ocieplania zapewnia 15% zaoszczędzonej energii. Innowacyjnym pomysłem jest ocieplanie płaszczyznowe zamontowane w ścianie. Posiada analogiczne zalety co podłogowe, ale różni je inny rozkład temperatur w pokoju. Jednakże nie jest ona tak sprzyjająca zdrowiu jak w modelu umieszczonym w podłodze. Najbardziej tolerowanym modelem dla człowieka jest albowiem rozwiązanie najcieplej przy stopach, zimniej przy główce. Wobec powyższego w ogrzewaniu podłogowym krytyczna ciepłota posadzki nie może mieć 29 stopni. A w ściennym 35-45 stopni. Dzięki temu ocieplanie montowane w ścianie pozwala na osiągnięcie nawet 160W/m2, a montowane w podłodze 80-100W/m2. W systemie umieszczonym w ścianie najważniejszym elementem jest dobrze ocieplone ściany. Może się bowiem okazać, że znaczna część energii będzie pochłaniana przez niedocieplone ściany. To rozwiązanie świetnie spełni się w salonach, pokojach do spania, gabinetach czy pokojach gdzie przebywają dzieci. Pozytywem rozwiązania ściennego jest zapobieganie pojawianiu się grzybów, nie dochodzi również do zawirowań kurzu. Niezaprzeczalnym minusem mogą być kłopoty z zagospodarowaniem płaszczyzn ścian. Należy bowiem mieć na uwadze by nie uszkodzić przewodu spirali.